Wil al het personeel naar de personeelskamer komen? klonk er door het communicatiesysteem... Hmmm waarom? Ik was al wat later, kijk even in mijn agenda of ik nog iets voor andere docenten moet klaar zetten en loop naar beneden. Zo'n 60 mensen zitten in de personeelskamer, ik denk nog doen ze dit elk jaar met sinterklaas? Maar niks van dit alles...
De directeur opent de dag met de mededeling dat de man van een van onze collega's is overleden na een zeer kort heftig ziektebed. Geheel onverwacht... Hoe mooi voelt het om met zijn allen even stilte te nemen voor onze collega, haar kinderen en familie. Op deze momenten zie en voel ik de meerwaarde van het geloof.
De leerlingen moeten ook op de hoogte gesteld worden en het eerste uur mag ik weer les geven aan een van mijn mavo klassen. We krijgen een tekst die we in de klas kunnen voorlezen. Ik pak het aan en ga vast naar de klas. In het voorbijgaan zie ik dat meneer E. moeite heeft dus ik bedenk dat ik dit wel kan. Zo goed ken ik deze collega nog niet dus op dat moment voelt het nog wel afstandelijk.
Maar dan sta je voor de klas... En begin je te lezen... en wordt je terug geslagen... Je herbeleeft je eigen verlies en ik schiet vol. Halverwege schiet ik vol en het kost me heel veel moeite om door te gaan. Maar ik ga door en ik pak het weer op, maar nu zit ik vol emotie... Je ziet dat de kinderen het niet begrijpen, gaat dit over een echt iemand?
Na het voorlezen, komt die vraag dan ook: Is dit echt? Ja dit is echt. Onwerkelijk mevrouw. We dachten eerst dat u een hele vreemde dagopening had uitgekozen...
Er is een leerling die aangeeft dat hij het moeilijk vond dat ik begon te huilen,want dan moet hij ook huilen. Ik benadruk dat dit juist een hele mooie eigenschap is omdat hij dan kan invoelen wat een ander voelt. Hij vind zelf van niet maar het is een eigenschap waarvan ik hoop dat hij dit nooit verliest...
En dan ga je verder met de les, dat is ook vreemd maar ja het leven gaat door. Ik ben alweer helemaal opgeslokt in de les als een van de leerlingen aangeeft dat ze zich niet kan concentreren. Omdat ik al wat leerlingen heb gehad met smoezen van ik kan het niet af hebben want.... reageer ik een beetje bot... DOM want deze leerling is afgelopen maand haar opa verloren... Ik mompel een excuus en weet me eigenlijk geen houding te geven. Ik geef aan dat als ze er echt moeite mee heeft dat ze naar de stilteruimte mag gaan. Maar ze lacht het weg...
Wat een moeilijke les...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten